Remi schrijft

Woensdag 22 december 2010

Dag lief meisje van me,

De boom is weg.

We hadden bloemen voor je meegenomen. We wilden ze onder de boom leggen. Toen we het veldje opliepen zag ik het. Omgezaagd. Verdwenen. Wat restte was een twintig centimeter hoge stronk. Het was moeilijk te zien onder zo’n dik pak sneeuw. Ik kon wel janken.
Nog net ervoor hadden je mama en ik het erover gehad hoe fijn het was dat we een plek hadden om naartoe te gaan. Een plekje speciaal voor jou, lief meisje. Om aan je te denken, om naartoe te fietsen. Een prachtige boom. Om onder te zitten. Om dan over je te vertellen. Ik loop dan met Lieven naar de boom en dan vertel ik over jou, zijn zus. Hij kent je al goed. Het is een schat van een jongen. Nu hij echt goed begint te praten, heeft hij het ook vaak over jou. Als hij met zijn telefoon speelt, dan belt hij met je. “Wie bel je, Lieven?” “Lente,” zegt hij dan. En als ik tegen hem zeg: “Ik hou van je,” dan zegt hij: “En van mama.” En wanneer ik dat beaam, dan zegt hij: “En van Lente!” “Ja, ook van Lente.”
De treurwilg was ook een plaats om tegen je te praten. Om je dingen te vertellen. Om je te zeggen hoeveel we je missen. Om bloemen onder te leggen. Om briefjes voor je achter te laten. We zaten eronder steeds op 22 mei. We legden dan een kleed, brandden een kaarsje, schreven briefjes en bonden die aan de bloemen. We legden alles tegen de stam aan en lieten het daar. Voor jou.

De boom is weg.

“Wat een leegte,” schreef mama vandaag op het kaartje. Ik had geen betere woorden. We hebben de bloemen op de stronk gelegd. We zijn er zelf nog even bij gaan staan, in een innige omhelzing. We beseften dat we ons in de ruimte bevonden waar voorheen de stam was. We hebben ook de denkbeeldige stam nog proberen te omarmen, met z’n tweeën. Wat normaal ook niet lukte. Wat een gigantische boom was het. Wat een pracht. En wat een plekje.
Daar, onder die mooie boom hebben we toen afscheid van je genomen. En bij elk bezoek voelde ik weer het beste de emotie van die dag. Andere mensen hebben een graf; wij hadden de boom. “Ik ben vandaag nog bij de boom geweest.”
We liepen altijd een grote ronde om de boom. De hangende takken reikten tot de grond en wij liepen dan langs de buitenzijde van die enorme kruin met onze armen wijd door de hangende haag heen. We lieten ons strelen door de bladeren. Aaien op ons gezicht. Ogen dicht. Ik voelde me dan altijd heel dicht bij jou.
Die cirkel liepen we vandaag ook. Door de sneeuw. Diepe sporen. Dikke tranen. Wat een kou.

De boom is weg.

Ik ben nu extra blij met de stekjes die ik van de treurwilg heb geknipt. We hebben nu ook een kleine versie bij ons in de tuin. Daar leeft hij nog. Daar staat hij. Al bijna twee meter hoog. De takken hangen naar beneden en deze zomer raakten ze de grond al. Het is een mooie boom. Het is een mooie troost.
We waren bij het crematorium voor een crematie (92 jaar, dat is pas een leven, dan hoor je pas afscheid te nemen), dus zonder Lieven. Ik zal deze vakantie snel met hem ook naar de boom gaan. Hij weet waar het is en ik hoop dat hij zich de boom kan blijven herinneren als hij groter wordt. Ik ben benieuwd of ze er iets voor terug planten. Er groeit vast wel weer iets moois. En zo niet, dan blijft het toch de plek waar we afscheid hebben genomen van jou, kleine meid.

Je krijgt er nu ook een zusje bij. We hebben het je al verteld bij het tafeltje met je foto’s. Mama is weer zwanger en eind maart wordt er een klein baby-meisje geboren. Het is heel spannend allemaal. We zullen haar over je vertellen, Lente. Je blijft altijd een speciale plaats houden in ons gezinnetje. En in ons hart.

We zullen altijd van je blijven houden.

Kusje van je papa.