Drie jaar

Het is net na twaalven. Drie jaar geleden lagen we in het ziekenhuis, met z'n drieën. Lente op een koelbedje naast mijn bed, Remi aan mijn andere kant. Ik had geen slaappil nodig, moe van de narcose en de emoties. Ik wilde dat het lichtje boven de wastafel aan bleef. Ik was bang voor het idee dat ik 's nachts op de tast moest voelen naar bevestiging van onze nachtmerrie.
Het drong allemaal nogal moeizaam tot me door.

Ook vandaag was het bij tijd en wijle moeizaam. De meeste tranen zijn in de loop der tijd al gevloeid en ik wist niet of ik er nog wel over had. Ik voelde me verplicht me (extra) verdrietig te voelen en ik wist niet of het me zou 'lukken'. Nadat ik de doos met spullen had gepakt, begon ik te lezen in m'n zwangerschapsdagboekje. Daar stond onder andere het volgende in:
"Het idee dat ze in m'n buik zit is nog steeds moeilijk te bevatten. De bevalling en de periode daarna, als ze er net is, komen steeds dichterbij maar worden steeds enger en moeilijker voor te stellen. De 'losse dingen' zie ik wel goed voor me: een flesje geven, in bad doen, wandelen, dat soort dingen. Maar het feit dat ze er voor altijd is en ook altijd zal blijven, da's echt nog bizar."
Dat is natuurlijk erg raar om te lezen, achteraf. We hebben ook het uitgebreide fotoboek doorgebladerd. Die hele week wordt zo weer heel levendig (rare woordkeuze...).
Toen kwamen ook de tranen. Het verdriet. Het gemis. Het is nooit weg, maar je leert er zo goed mee omgaan dat het gewoon vreemd voelt om het weer 'op te roepen'.
We zijn naar de treurwilg gegaan. We hebben mooie roze bloemetjes uit de tuin neergelegd, een kaarsje ernaast gezet en alledrie een kaartje geschreven. Lieven heeft ook nog een van zijn rozijntjes neergelegd voor Lente.
Vanavond zijn we weer bij de Mug gaan eten. Gezellig, vertrouwd inmiddels, een fijne afsluiting van de dag.
Bedankt voor de bloemen, de kaartjes, de aandacht, de sms'jes, het meeleven.