"Compleet"

Alles is er nu. De as, de foto's. Alles wat er nog van haar te krijgen was, is nu in huis. De foto's zijn mooi, maar niet anders dan we al hadden. Ik hoopte eigenlijk dat er iets bij zou zitten van de allereerste uren. Een foto waarop je nog niet kan zien dat ze dood is. Zo één waarop je haar zachtheid en warmte nog goed ziet. Maar ze zijn van net iets later. Van momenten dat we ook onze eigen camera al volop gebruikten. Nou goed. We hebben ze in elk geval in huis.
Het was fijn om met Marjanne te praten. Ze is zo dichtbij geweest helemaal in het begin. Ik bedenk me nu eigenlijk dat ik meer had moeten vragen aan haar. Hoe voelde ze aan, hoe was het om haar aan te kleden? Wat vond je, wat dacht je, wat voelde je er bij? Zij heeft Lentes billetjes schoongemaakt, haar enige luiertje omgedaan. Haar eerste kleertjes aangetrokken, een paar kleine plukjes haar afgeknipt. Haar handjes en voetjes op een stempelkussentje gedrukt om afdrukjes te maken. Ze heeft haar bloot bekeken, toen ze er nog maar net was, en nog warm en soepel was. Haar lekkere babybeentjes vastgehouden. Ze heeft ons gezien, toen het nog maar amper tot ons doordrong. Remi gezien, toen hij vreselijk huilde. Mij, toen ik nog zo duf was van de narcose en nog niet goed kon beseffen wat er aan de hand was. De eerste tranen. Het eerste ongeloof. De eerste schok.
We hebben fijn gepraat. Over de vakantie, over hoe we het leven weer proberen op te pakken, over werk en over sport. Over haar leven, kinderen, huis en werk. We dronken thee en zaten lekker op de bank.

Ik hoop dat ik haar over een tijdje weer als zuster heb. Op dezelfde afdeling, op een andere kamer.