Bij de ondergaande zon speelt Remi 'The Second You Sleep' op de gitaar. We zingen er samen bij. Het maakt zo mogelijk nog meer indruk op me dan op de crematie. Nu zingen wij het zelf. Voor haar.
Gisteren kwamen we na drie weken weer terug thuis van een heerlijke vakantie. Bij de post zat een brief van Ranfar over Lente, tekeningen van Veere van Lente, brieven van het uitvaartbureau. In de woonkamer de computer met deze site, de vasa previa site, m'n mail, alles over Lente. Het tafeltje met de foto's. We zijn weer gelijk terug in het Lente-leven. Natuurlijk zijn we op vakantie ook veel met haar bezig geweest. Toch komt het hier weer hard aan. De tranen laten we daarom maar lekker stromen...
Op vakantie heb ik nog een paar stukjes tekst geschreven op het laptopje. Die zal ik ook gelijk plaatsen:
As
Ik ben in de camper het keukentje aan het opruimen als Remi me roept: "Bar, wil je even zo'n plastic zakje pakken en me even helpen?". Uit de kast pak ik een groentezakje. Buiten zie ik Remi met de barbecue in zijn handen staan. Gisteren hebben we heerlijk gebarbecued met verschillende soorten vis. De barbecue is nu al helemaal gedemonteerd. Alleen het restant van de kolen moet er nog uitgegooid worden. Ik rol het zakje open en houd het open voor Remi. Hij kiepert alles in het tasje. Het valt er netjes in. Maar terwijl ik er een knoop in leg, zie ik opeens de as die ik vasthoud. As. Als versteend blijf ik er even naar kijken. Lente. As. Op dat moment kijkt Remi me aan en gelukkig begrijpt hij me meteen. Stil slaat hij zijn armen om me heen en houdt me stevig vast.
Zwanger
Vivian is zwanger. En Elvira en Monique en de vriendin van Jaap. Ik kan alleen maar blij zijn voor ze, voor allemaal. Ik heb geen moeite met zwangere vrouwen. Ik zie ze op straat, op het strand, in de winkels. Ik was ook zwanger. Daarvan heb ik niks moeten missen. Ik heb zelfs de volledige 42 weken gekregen. En daar had ik nog plezier van ook! Zwangere vrouwen kan ik wel hebben.
Maar straks gaan ze stuk voor stuk bevallen. Dan komen er kleine baby'tjes, waar Remi en ik naar gaan kijken, die wij misschien ook vast gaan houden. Want ook al weten wij als geen ander dat het ook mis kan gaan -en hoe- deze vrouwen krijgen hun kindjes vast en zeker. En daar zie ik wel behoorlijk tegenop. Die nieuwe kindjes vasthouden, die eigenlijk jonger zouden moeten zijn dan Lente, maar die elke dag ouder worden dan zij ooit is geweest. Voelen hoe zo'n lijfje voelt, als het warm is en niet koud en stijf. Kijken hoe ze slapen, en weten dat zij wél straks hun oogjes open doen. Beschuit met muisjes eten, terwijl bij ons de beschuitpakken nog steeds in de kast staan.
Stiekem hoop ik dat het allemaal jongetjes worden. Zonder haartjes. Zodat ze in elk geval in de verste verte niet op haar lijken.
-Ik heb nog 1 tekstje geschreven, maar dat plaats ik een andere keer nog wel, morgen ofzo.
7 opmerkingen:
Lieve Barbara,
Wat kun je toch mooi schrijven... ik weet zeker dat Lente jullie gehoord heeft daarbij die zonsondergang...
Hee Bar,
Heerlijk dat jullie een fijne vakantie hebben gehad. Helaas dat de overgang naar het ritme van alledag zich dan zo plotseling weer aan dient. Remi weer aan het werk, de post...
Zullen we snel weer eens afspreken?
Liefs!
He Bar en Remi,
weer terug in nederland en gelijk al weer mooie stukjes op de site.
Tja Vivian zwanger...wat knap dat je blij kan zijn voor anderen..erg fijn voor ons want oh oh oh wat was het lastig om een moment uit te kiezen om jullie in te lichten (en dan ook nog door die stomme telefoon ivm vakantie) A.s donderdag zien we je in den haag en ga je lekker op pad met viev en Kris. Hier thuis ouwehoer ik nog even mee als een oud wijffie..(en daarna biertje drinken en voetbal kijken om de mannelijke kant in mij niet te verwaarlozen natuurlijk hahaha)
tot donderdag en Remi heel veel sterkte de eerste werkdagen...bleeeeh
Groet Michel
Lieve Barbara,
Ja alles om ons heen gaat door, dus ook de zwangeren. Het liefst wil je de wereld even stilzetten, totdat wijzelf weer een levend kindje in onze handen hebben, maar dat gaat niet. Inmiddels zijn er na Anouk al weer een heleboel babytjes geboren. En iedere keer doet dat weer zeer. Natuurlijk ben je blij voor je vriendin, je buurvrouw, je collega, dat zij wel een gezonde baby hebben gekregen, maar het contrast is zo groot. Ik merk dat ik hun blijdschap moeilijk kan verdragen. De pijn wordt dan zo diep voelbaar. Ik probeer er op mijn manier mee om te gaan. Bij de een ga ik langs en bij de ander stuur ik een kaart. Een pasgeboren baby vasthouden kan ik nog niet. 1 keer net na het overlijden van Anouk wilde ik zo graag een baby vasthouden om het gevoel van net na de geboorte weer terug te halen. Ik heb toen mijn vriendin gebeld, haar zoontje was toen denk ik bijna 2 maanden. Dat voelde fijn ook al kwamen er tranen. Daarna heb ik die behoefte niet meer gehad, het is toch nog te pijnlijk. Barbara ga gewoon op je gevoel af, mensen begrijpen je wel. En zo niet, dan is dat hun probleem.
Liefs Silvia
Lief Barbertje,
Daarnet zat ik op jullie site te kijken.
Het verhaaltje van de as greep me aan en ook hoe jij ongemerkt naar de foto's van Lente keek.
Jammer, dat ik, zelfs met behulp van Jan niet, kan reageren op jullie site.
Wanneer jullie hier binnenkort een keertje zijn, zou ik graag hebben dat je me daarbij helpt.
Ik vind jullie lief en flink. Een lidteken van dit verlies laat zijn sporen na.
Hoe Remi op zijn gitaar zat te spelen vond ik geweldig en dat jullie samen dan zingen helemaal.
Ik zat laatst met Luna, in de stad, even een tosti te eten. Daar was een mevrouw met een babytje en voor mijn gevoel, was dat nog nét geen 3 maanden. Ja..... zo zou ons kleindochtertje Lente nu ook geweest zijn en binnenkort zouden we op haar gaan passen etc. Het blijft erg gevoelig liggen en floept op de gekste momenten naar boven.
Tot gauw lieve kinders,
Lieve Barbara en Remi,
Ook ik ben zo iemand die wel op deze site kijkt, maar geen reactie achterlaat. Laat ik daar nu verandering in brengen..
Ik heb echt grote bewondering voor jullie hoe jullie met dit zware verlies omgaan. Bar, hoe je gisteren in de auto over de toekomst aan het praten was, zo knap..
Ook had ik grote bewondering voor je dat je mee gedaan hebt met de training. Als we na een uur niet hadden gezegd dat je maar eens rustig aan moest gaan doen, had je waarschijnlijk de hele training meegedaan. Ik weet zeker dat Lente (tijdens die prachtige zonsondergang) ook meegekeken heeft hoe jij je rondjes liep, een balletje oversloeg en dat sprintje trok om de bal nog voor te kunnen geven.. Ik hoop dat je nog vaker meegaat naar Roosendaal.
Veel liefs, Mirjam
He Bar ook ik lees vaak op je site en heb nog nooit geschreven, maar na je oproep nu dan toch.
Weet je, ik vond het erg gezellig, maar ook moeilijk om bij jullie te zijn met Julian. een jongetje zonder haar, gelukkig voldoet Julian aan de beschrijving haha. Maar toch... zoveel gedachten.
Een reactie posten