Hier in Frankrijk merk ik opeens dat ik het ook mis dat iemand me aanspreekt met de vraag of ik zwanger ben. Ik merk dat het ook een manier is om nog eens tegen iemand te kunnen vertellen dat we al een kindje hebben, maar dat ze dood is gegaan. "Non, nous avons déjà une baby. Mais elle est tué. Ou elle est mort, je ne sais pas." Zo oefen ik stiekem een conversatie met een Franse mevrouw. "Excusez-moi," zegt zij dan. "Non, c'est ne pas de problème." Hoe ze dan heette? "Lente. C'est 'Printemps' en francais," zeg ik dan. En de mevrouw spreekt zachtjes haar naam voor zich uit. "Lantuh".
Ik denk dat het komt doordat Remi nu al anderhalve week de enige is met wie ik over haar kan praten. Ik mis de site denk ik, en de andere mensen om me heen die haar noemen. Met Remi is het toch anders.We gebruiken heel weinig woorden en we hebben ook zoveel samen beleefd, dat je bijna niks nieuws aan elkaar kunt vertéllen, omdat de ander het al weet.
Op het strand pak ik ongezien de fotootjes uit m'n tas, die ik van haar heb meegenomen. En terwijl ik van de foto's naar de kinderen aan het water kijk, rolt er heel zachtjes en onopgemerkt een traan naar beneden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
hallo Barbara en Remi,
ik ben blij dat jullie weer terug zijn uit Frankrrijk en dat jullie het goed, zover mogelijk, hebben gehad. Ik heb het wel heel erg gemist dat er niets te lezen was.
Ik heb jullie liedje voor Lente gevonden op de comp. zodat ik het nu ook iedere dag een paar keer beluister. Op de crematie was het eigenlijk niet zo tot me doorgedrongen . Wel vond ik het al mooi toen Remi het op de gitaar
liet horen.
Wat moeilijk moet het voor jullie geweest zijn toen je hoorde dat Vivian weer zwanger is. Wel blij voor hun maar zo ontzettend verschrikkelijk moeilijk.
Een reactie posten