door Remi

Een foto van haar voetjes en verder nog een hoofdstuk uit Remi's verhalen.

Zondag 8 juli 2007

Ik kreeg een pakje in mijn handen gedrukt. Het was textiel. Opgevouwen. Haastig liep ik achter het bed aan. De gangen door. Rechtsaf, linksaf. “Wat is dit?” vroeg ik, terwijl twee grote klapdeuren met een elektrisch pasje werden geopend. Het was een pak voor de operatiekamer, dat ik moest aantrekken. Een mondkapje kreeg ik ook. En een mutsje. Vlak voordat ik naar binnen ging trok ik het pak aan, over mijn kleren heen. Ik zag dat het druk was binnen. Waar moest ik gaan staan? Wat moest ik doen? Twee zusters hielden zich met mij bezig. Ik kon op een krukje gaan zitten.
Vanaf dat moment zag ik alleen nog maar ogen.
Er werd geroepen.
Ik zag ogen. Vlak boven de mondkapjes, net onder de mutsen: ogen.
Rustige ogen en ogen in paniek. Waar kwamen al die mensen vandaan? Wat een drukte. Iedereen stond klaar voor een geplande operatie. Iedereen was al aanwezig. Snel. Geen tijd te verliezen.
Ogen die mij verontrustten, ogen die mij geruststelden. De anesthesist haastte zich, keek mij tussendoor even aan, gaf mij een knikje. Alles komt goed, las ik in zijn blik.
Ogen die mij aankeken, ogen die mijn blik ontweken. Wisten zij iets? Wisten zij het toen al? Was de wedstrijd al gespeeld?
Ik richtte mij op Barbara en vond haar ogen, haar blik. Een lach van haar. Haar duim omhoog. Wat een warmte, wat een kracht. In al deze hectiek. In al haar pijn. Een lach.
Probeerde zij mij daar, op dat moment, gerust te stellen? Wat een geweldige vrouw! Mijn vrouw!
Ik lachte terug. Ze kon mijn lippen niet zien. Ze zag het in mijn ogen. Ik hou van haar.