Wij doen het best wel goed...

Toen Lente nog maar pas dood was, heb ik haar op internet toegevoegd aan een symbolische 'bloementuin'. Ouders van een ander overleden kindje hebben die 'tuin' gemaakt, om daar allerlei kinderen in te kunnen herdenken. Ik kon een bloem uitkiezen (ik koos een witte) en een kort stukje schrijven. Heel af en toe kijk ik nog eens op die site. Zo ook eerder deze week. Op sommige andere bloemen kon je klikken en zo werd ik doorgelinkt naar andere sites. Ik las van alles. Ouders die onverwacht hun zoontje van anderhalf verloren (slik). Een moeder die haar dochtertje 9 jaar geleden verloor, schreef nog bijna elke dag op haar weblog. Ze was dagelijks bezig met de verzorging van het grafje en dat soort dingen. Eerst was ik enkel ontroerd, later dacht ik: 'Ik ben toch wel erg blij dat ons leven weer bestaat uit genieten van de dingen die nú gebeuren.' Wij denken nog heel vaak aan onze Lente, maar op een fijne, rustige manier, niet (meer) zo alles-beheersend.
Later ging ik nog even bij Lieven kijken, die lekker in zijn bedje lag te slapen. Toen stond ik wel ineens enorm te huilen om het grote geluk dat ons toch nog is overkomen. Ik aaide over zijn haartjes en vroeg hem met een glimlach om alsjeblieft minstens 113 jaar te worden. En volgens mij mompelde hij toen iets van: 'Da's goed' ...