Vanmiddag hoorde ik dat ik te weinig schreef op de site. "Ja, zo haken je lezers natuurlijk af.", was het lief bedoelde commentaar. Ik reageerde met: "Ik ben de site ook niet begonnen om lezers te entertainen, maar om voor mezelf m'n verhalen over Lente kwijt te kunnen." Of, bedenk ik me nu, ben ik deze site juist wél begonnen om mijn verhalen te délen?

Een paar uur later kreeg ik Isa Bella in mijn armen. Ik hield haar vast en voelde haar warmte. Ze sliep. Ze lag stil in mijn armen. Ze lijkt best wel een beetje op Lente. Ik dacht aan Lentes koude lichaampje, dat verder hetzelfde had gevoeld als Isa nu. Ik mocht Lente zo veel en zo vaak vasthouden als ik wilde, maar meestal zei Remi na een half uur, drie kwartier: "Zullen we haar zo weer op haar bedje leggen, anders wordt ze zo warm.". Lente mocht niet te warm worden. Zolang ze koud was, bleef haar lichaampje het langst mooi. We waren bang dat ze blauw zou worden als we haar teveel opwarmden. We legden haar weer terug op haar koelbedje. Dat was goed voor haar.
Op een gegeven moment, op de derde dag denk ik, keek ik naar Lente op haar bedje en opeens zag ik overal ijs. Haar dekentje was helemaal bevroren en het ijs lag er bovenop. Ik riep plotseling: "Hé, dat wil ik niet! Dat vind ik zielig! Dat is niet nodig!" Ik geloof niet dat er op dat moment iemand bij me op de kamer was. Ik was alleen met haar. Ik pakte haar van haar bedje (dat ging niet zo gemakkelijk, vanwege mijn wond) en hield haar dicht tegen me aan. Ik fluisterde dat dat niet nodig was, zo veel kou. Het was mei. Ik was bruin van de zon. En Lente lag te bevriezen op een bedje in het ziekenhuis.