Gisteravond stonden Remi en ik in de kroeg toen Remi werd gebeld door Toos. Ivo en Elvira hebben een dochtertje gekregen! Ze heet Isa Bella van Agtmaal. Mijn eerste reactie was: "We gaan er naar toe!". Dat mocht gelukkig, dus dat hebben we gelijk gedaan. Fietsen thuis gezet, de auto in, op weg naar Vlissingen. In de auto knepen we in elkaars hand. We keken elkaar bemoedigend aan.
Iets later parkeerden we de auto bij het ziekenhuis. "Nu weten we écht zeker dat we voor iets leuks naar binnen gaan.", zei ik. Ivo kwam ons buiten al tegemoet gelopen. Remi en Ivo hielden elkaar heel lang stevig vast. Ik kon alleen maar raden wat ze dachten.
We liepen de trap op, op weg naar de afdeling verloskunde. Ik keek naar het einde van de gang, in de richting van kamer 113. Daar hadden wij gelegen met Lente. Daar verderop, daar was ze geweest. We liepen Elvira's kamer binnen. Toen ik Isa met haar rode, volle wangetjes in haar armen zag liggen, ging er van alles door me heen. We kusten en feliciteerden haar en ik kon alleen maar naar het baby'tje kijken. Remi mocht haar als eerste vasthouden, nog voor Jan en Toos, terwijl die er eerder waren. Remi keek heel blij en trots naar haar. Hij lachte naar haar en praatte zachtjes tegen haar. Ik ging bij hem staan. Ik keek naar haar en ik dacht: "Ze lééft!". Ik dacht niet: "Wat heeft ze schattige vingertjes en oh, kijk die wimpertjes.". Ik dacht alleen maar: "Ze lééft. Ze beweegt. Ze dóet het! Ze leeft!" Ze had trouwens wel schattige vingertjes en mooie wimpertjes en veel mooie donkere haartjes. Ik mocht haar na Remi vasthouden. Het was heel bijzonder. Ik moest huilen, ja zeker. Maar het voelde heel goed. Ik kon oprecht blij zijn en verdrietig tegelijk. Het een sloot het ander niet uit. Het is een prachtig, lief en mooi meisje en ik ben blij dat ik haar tante mag zijn.
Toen we later de kamer uitliepen, op weg naar de trap, zagen Remi en ik opeens tegelijkertijd de gang naar de OK. Ik herkende de knop waar iemand een pasje voor had gehouden om de klapdeuren open te krijgen. Remi pakte mijn hand vast en liet me zien wat hij nog wist. "Kijk, uit deze gang kwamen we, daar is die kamer waar je die echo kreeg, en toen reden ze je bed naar hier. Hier kreeg ik dat pak. We gingen door die deur de eerste kamer in, geloof ik. Later kwamen we er langs die kant daar weer uit." Ik keek goed mee, nam de richtingen in me op.
Toen we even later naar beneden liepen, hielden we elkaar goed vast. We keken elkaar aan en ik wist dat het goed was geweest om er heen te gaan. In het ziekenhuis kunnen ook goede dingen gebeuren. En nou maar hopen dat wij er ook nog eens met z'n drieën naar buiten komen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
7 opmerkingen:
Tjonge Barbara, ik heb respect voor je. Na alles wat je hebt meegemaakt kun je nog steeds blij zijn voor anderen terwijl het je toch veel verdriet zal doen.
Natuurlijk lopen jullie nog een keer het ziekenhuis uit met een gezond kindje. Dat moet gewoon want bij jullie twee hoort een kindje.
Het zal dan jullie tweede zoon of dochter zijn en als hij of zij dan groot is vertel je over Lente. Zo wordt jullie eerste dochter nooit vergeten.
Groetjes Inge
Mooi stukje Bar. Vind het fijn dat jullie zo goed naar jullie gevoel luisteren, naar dat wat je hart je ingeeft.
Liefs, x
Lieve Barbara en Remi,
We hebben veel aan jullie gedacht de laatste tijd; wisten van de zwangerschap van Elvira en hoe tegenstrijdig dan de gevoelens van jullie hierbij zouden kunnen zijn. Ook voor Ivo en Elvira en Jan en Toos was het moeilijk natuurlijk... Met veel bewondering, maar ook met tranen heb ik het stuk over Isa Bella gelezen. Ik ben blij dat jullie hier samen zo moedig en elkaar steunend door heen gaan en toch ook weer kunnen genieten van het geluk dat je omgeving beleeft. Wij wensen jullie veel kracht toe, want het blijft altijd moeilijk...
Liefs, Janny en Gerard
Lieve Barbara en Remi,
Van harte gefeliciteerd met Isa Bella. Fijn dat jullie weer oom en tante geworden zijn. Toch zit er naast dit geluk ook verdriet maar ik vind het geweldig hoe goed jullie hier samen mee om gaan en alles samen verwerken. Barbara je hebt het weer prachtig verwoord het was ontroerend. Ook van Jan had ik gehoord hoe goed het was geweest om met z'n allen bij elkaar te zijn. We hopen dat jullie ervan kunnen genieten en wensen jullie ook veel sterkte toe.
Remi gefeliciteerd met je verjaardag.
Veel groetjes en liefs Marianne.
Tranen in m'n ogen bij het lezen van je verhaal Bar. Knap hoe je je gevoel zo kan verwoorden. Ik zag het helemaal voor me. Denk veel aan jullie want er zijn vast moeilijke moment. Maar je mag ook blij zijn, want jullie hebben een prachtig nichtje gekregen!
Je fotoboeken zijn prachtig, dus als je hebt op kunt brengen maak dan ook van deze een mooie!
Deze Isa Bella mag nu al in haar handjes knijpen met zo'n familie en haar tante Barbara en oom Remi. Liefs Nora
Lieve Remi en Barbara,
Met gemengde gevoelens zit ik jullie belevenis te lezen omtrent de geboorte van ons derde kleindochtertje Isa Bella.
Toen ik 's nachts door Ivo getelefoneerd was, schoot er direct door me heen, dit moet ik meteen tegen Remi en Barbara zeggen.
Ik ben echt heel gelukkig, dat we, ondanks het gemis van Lente, zo'n echt gezin waren en zijn, die als het er op aan komt er in lief en leed voor elkaar zijn. Het waren daar 's nachts in dat ziekenhuis de elfde van de elfde zeer wisselende gevoelens. Luna en ik hadden zelfs samen al tot kamertje 113 gelopen, omdat het heel stil op de gang was en we geen zuster zagen. Ik hoorde, of verbeelde me dat ik vanuit dat kamertje een babytje hoorde huilen. En dacht nog:"Toch niet vanuit DIT kamertje zeker". Het bleek niet zo te zijn.
Ik ben voor jullie heel blij dat jullie Isa het eerst in jullie armen hebben mogen houden. Mijn hart huilde, maar ik toonde een glimlach. Van DIE unieke momenten heb ik prachtige foto's.
Ik houd van jullie. Je moeder Toos.
Een reactie posten