Op de vasa previa site las ik net het verhaal van een stel dat nu in verwachting is van hun eerste kindje en waarbij de diagnose vasa previa nu al is vastgesteld. Dat is echt supergoed nieuws voor die mensen, want de kans dat hun kindje het gewoon overleeft is ontzettend groot. Ik schoot er wel helemaal van vol. Ik weet niet precies waarom. Ik weet niet of ik nou ook wat jaloezie voelde of alleen maar betrokkenheid en blijdschap. Waarschijnlijk toch wel van alles wat. Het bizarre is alleen dat zij nog veel tegenwerking kregen van hun arts. Die wilde bijvoorbeeld niet toezeggen dat ze een geplande keizersnede kreeg! Ze zullen toch niet zo ongelooflijk lomp zijn om hiermee een risico te lopen?! Al die artsen roepen maar dat het zo zeldzaam is en dat het nooit voorkomt! Ik kan het wel uitschreeuwen als ik dat hoor. Hoe lang gaan ze dat nog volhouden? Wanneer beginnen ze met een goede landelijke registratie? Wanneer worden we een keer serieus genomen? Wanneer komt er eens een artikel in al die stomme oh-wat-loopt-alles-altijd-goed-af-bladen! Daar mag geen artikel in over vasa previa omdat het alleen maar blij en vrolijk mag zijn in hun babytijdschrift. Net of aanstaande ouders niet gewoon het recht hebben op die informatie! Wie het niet wilt lezen, bladert toch gewoon verder! Maar dan bestáát het in elk geval wel.
Er moeten -wellicht operatief- nog heel wat oogkleppen verwijderd worden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Gisteren heb ik weer eens heel de site gelezen en dan ben ik trots, heel trots dat jij mijn dochter bent, Bibelebons. Hoe mooi je alles verwoordt. Ik ben er trots op dat je, ondanks jullie eigen verdriet, het toch nog lukt om andere mensen te troosten.
En ja, het is echt te raar voor woorden dat er zo weinig of eigenlijk niets over Vasa Previa geschreven wordt. Ik kende het geeneens voor Lente werd geboren.
Maar vandaag was het een dag waarop ik echt weer heel de dag met je in mijn gedachten heb gezeten. Echt zo'n trieste novemberdag. Zo'n allerzielendaggevoel. Dat zal je wel niet begrijpen maar katholieken onder ons wel.
En dan mis ik je wel heel erg hoor.
Lieve Barbara,
Ik herken je reactie. Ik had het laatst ook. Ik zag m'n verloskundige lopen met haar pas geboren zoontje. Zij is met 35 weken bevallen. Ik ook en haar zoontje heeft het wel gehaald. Dat gaat toch door je heen. Blij omdat het wel goed kan gaan, maar ook verdrietig, waarom het nou net bij ons niet goed gaat. Of toen m'n buurvrouw net was bevallen, 3 weken geleden. Natuurlijk ben je blij voor hun, een tweede gezonde dochter. Alle visite die meteen op de stoep stond om hun nichtje te bewonderen. Zo had het bij ons ook moeten zijn!!
Liefs Silvia
bij bar en remi was ook iedereen er gelijk en we hebben ons klein meisje goed bekeken, vast gepakt en geknuffeld maar helaas niet met de blijdschap om dit nieuwe mensje maar allemaal met het enorme verdriet dat dit zo kon gebeuren.En waarom dit nu juist bij mijn kinderen.
Ik kan me reuze goed voorstellen dat het moeilijk is als er een kindje bij een bekende van je geboren wordt. Ik denk dat dat voor de rest van ons leven zo is.
Een reactie posten