woensdag 26 september 2007
Onverwacht
Verdriet komt wel vaker op een heel onverwacht moment. Zo ook vanavond. Ik gaf de informatieavond op school. Ik heette de ouders welkom en bedankte ze voor hun geduld (de andere klassen hadden hun info-avond al vier weken geleden). Daarna wilde ik ze bedanken voor alle lieve kaartjes en bloemen en aandacht na het overlijden van Lente. Maar ergens halverwege 'bedankt' en 'alle steun' kreeg ik ineens een enorme brok in mijn keel en mijn ogen werden waterig. Ik schrok een beetje van mezelf, want ik had dit totaal niet aan voelen komen. Gelukkig reageerden de ouders begripvol en lief. Eén ouder deed zelfs even met me mee en pinkte ook een traantje weg. Ik liet het maar heel even gaan en daarna kon ik me gelukkig herstellen. De rest van de avond verliep goed. Ik had me voorbereid op heel wat kritische vragen, maar dat viel uiteindelijk reuze mee. Hoe zou dat nou komen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Hee Bar,
vervelend dat dit moment je overviel. Maar er is niets mis mee om je verdriet te tonen. Je bent al flink genoeg om zo vol enthousiasme weer aan de slag te gaan.
Liefs, Iris
Lief Barbertje,
Verdriet komt op de gekste momenten naar boven floepen, zelfs wanneer je denkt dat je een bepaalde situatie machtig bent.
Iedereen zal dat herkennen. En degenen die dat niet doen, vermijden waarschijnlijk confrontaties die hun evt. moeilijk lijken. Ik vind dat je je echt menselijk gedraagt, als je doet zoals jij doet en dan is dat plotselinge volschieten helemaal niet erg.
Toen ik laatst de cursisten van de tekenles op bezoek had, heb ik ook het gedicht van Remi voorgelezen en over ons kleindochtertje Lente gepraat. Ik dacht toen ook dat dat wel zou gaan. Totdat ik onverwachts tegen het moment stuitte dat mijn woorden er niet meer uitkwamen. Sterkte met alles lief Barbertje, het hoort allemaal bij de verwerking.
Je schoonmamaatje Toos.
Een reactie posten