zaterdag 26 mei 2007, 23.32uur

Wat een week. Wat een dag ook. Op dinsdagmiddag ons kindje kwijt geraakt. Nu de laatste nacht in het ziekenhuis. En de eerste nacht zonder Lente. Vanmiddag besloten we haar vanavond op te laten halen. Dat was heel moeilijk, want we wilden haar eigenlijk zo lang mogelijk houden (liefst nog zo'n 50 jaar). Toch wist ik ergens al dat het goed was. We besloten haar om te kleden.
Om half drie begonnen wij daar mee. Voorzichtig legden we haar op bed. Oh nee, eerst kozen we uit de twee jurkjes degene die we het mooist vonden. Gelukkig waren we het met elkaar eens. We kozen het jurkje dat Cathalijne en Kristel samen hadden uitgezocht. Een wit jurkje, gehaakt denk ik, zonder mouwtjes en met een lint net onder borsthoogte. Daaronder een roze rompertje met lange mouwen. Toen legden we haar op bed, op haar dekentje. Eerst trokken we de wit-groene slofjes uit. De witte sokjes lieten we aan. Daarna deden we het vestje uit. Tussendoor namen we foto's.
Daarna deden we het broekje uit. Het zat haar erg ruim dus dat ging vrij makkelijk. Haar beentjes waren koud en stijf maar zagen er nog erg lief en schattig uit. We kusten haar.
Het rompertje was het moeilijkst omdat er alleen drukkertjes aan de onderkant zaten. Haar lijfje was alleen al erg ingevallen dus ook dit zat haar inmiddels ruim. We konden haar armpjes er om de beurt uit halen en het rompertje langs haar lijf uittrekken, in plaats van langs haar hoofdje. Remi tilde haar nog even op zodat ik haar ruggetje voor het eerst kon zien. En natuurlijk ook voor het laatst. Haar ruggetje was al best blauw. We legden haar toen op het nieuwe rompertje, dat we gemakkelijk aan konden trekken omdat het ook drukkertjes aan de zijkant had. We deden samen evenveel drukkertjes dicht. Alles ging heel lief en teder. Tussendoor namen we nog steeds foto's. Onze handen waren groot en bruin, vergeleken met haar witten lichaampje. We hielden veel van haar terwijl we bezig waren en het voelde goed dat we zo rustig samen met haar bezig konden zijn.
Toen deden we het jurkje aan. Remi tilde haar hoofdje voorzichtig op terwijl ik het jurkje er voorzichtig overheen deed. Hij vertelde dat hij voelde dat het schedeltje los zat. Dat is altijd zo bij pasgeboren baby'tjes en bij haar kon het niet bijtrekken. We deden haar jurkje verder aan en toen zag ze er zo prachtig uit. We legden haar knuffeltje bij haar neer en we legden haar armpje er om heen. Remi legde een roos naast haar. Ze zag er heel rustig en vredig uit. Ik voelde dat het goed was en dat we het goed hadden gedaan. Ik werd er kalm van. Het was half vier toen we klaar waren. Om zeven uur kwamen Ivo en Elvira, zij brachten het kistje dat Ivo en Jan hebben gemaakt. Toen ze het lieten zien, voelden Remi en ik een overweldigende blijdschap en trots. Het was zó'n mooi kistje! Het allermooist er aan was haar naam, die er aan de zijkant ingezet was. LENTE. Dat staat er aan de zijkant op. Ik vond het zo mooi dat het echt een kistje speciaal voor haar is. Remi was ook heel, heel blij dat Ivo dat voor hem (voor ons, voor Lente) had gemaakt. We hebben Ivo en Elvira omhelsd en vooral Ivo uitgebreid bedankt en gezegd hoe prachtig we het vonden. Ze hadden ook wat dekentjes bij zich, waar we uit konden kiezen. We kozen een witte (gebroken wit) fleece-deken. Remi vouwde hem zo dat hij goed in het kistje paste. Toen gingen Ivo en Elvira weg. Wij hebben Lente toen opgepakt en we zijn met haar op bed gaan zitten. Het was toen tien over half acht. We hadden ruim de tijd om afscheid te nemen. Ik zei alle lieve dingen die in me op kwamen. Remi luisterde naar mij en zei dat hij vond dat ik heel mooie dingen zei. We zongen voor haar. Eerst huilend, daarna nog een keer rustig.
Op onze telefoons zochten we naar liedjes die we konden luisteren. Ik zette The Second You Sleep van Saybia op. We hoorden gelijk dat het een perfect liedje was voor het afscheid van Lente. We huilden er bij, maar wel rustig. We gaven haar veel kusjes. We keken lang naar haar, maar ook naar elkaar.
We luisterden nog naar een paar andere liedjes, maar die waren minder toepasselijk. Alles ging heel rustig en met veel liefde. Toen hebben we Lente op bed gelegd. Oh nee, eerst druppelde ik nog drie druppels bloed op haar mouwtje en één op haar kleedje. Ik schrok heel erg want ik dacht dat ik haar mooie kleertjes helemaal verpest had. Maar we depten het voorzichtig droog en Remi draaide Lente een kwartslag op het dekentje zodat je die druppel ook niet meer zag. Het mouwtje konden we ook een beetje draaien. Je zag er gelukkig niks meer van. Toch zei Remi dat het anders ook niet erg was dat er een paar druppels van mijn bloed op haar waren gevallen. Toen legden we haar dan op bed. We pakten het kistje en zetten het dat op het koeltafeltje waar ze al die tijd al op heeft gelegen. We schroefden samen het kistje open. Daarvoor hadden we allebei een knopje vast dat we los draaiden. We legden Lente helemaal samen in het kistje. We legden haar mooi recht en we vouwden het kleedje goed. We legden haar knuffeltje weer onder haar arm. Aan die arm zat ook een klein armbandje met haar naam erop dat we 's middags nog hadden gekregen van Vivian, Michel en Kristel. Ze zag er prachtig uit. We gaven haar weer veel kusjes. We gingen op stoeltjes naast haar zitten en we bleven naar haar kijken tot het negen uur was. Precies op tijd was Henk Jan er. We lieten hem en zijn collega binnen. Zij bekeken Lente en haar kistje en zeiden dat ze er mooi bij uitzag. We pakten het dekseltje van de kist. Ik vond het lang niet zo moeilijk als ik had gedacht om het er op te leggen omdat ik wist dat het zo goed was. Dat zei ik ook. Remi en ik draaiden samen de twee dopjes weer dicht. Tot slot legden we er nog een dekentje overheen dat Ivo en Elvira hadden meegebracht. We hadden haar trouwens nog wel allebei een heel dikke zoen gegeven voordat we het dekseltje er op deden.
Alles was goed toen ze haar meenamen.
En dat is het nu nog.
Nu hoop ik dat we lekker zullen slapen.
Morgen weer een nieuwe dag.

Dag Lente. Dag lieverd.