Misschien stond het in de sterren geschreven. Misschien had ik mijn hand moeten laten lezen door een waarzegster. Misschien had zij me kunnen vertellen dat dinsdag 22 mei 2007 alles verkeerd zou gaan. Misschien had ze in de lijnen van mijn hand kunnen zien dat op die dinsdag ons dochtertje bij de geboorte dood zou gaan. Tijdens de weeën. Ze had me kunnen vertellen dat na 42 weken perfecte zwangerschap een gezond meisje zou sterven. Waarschijnlijk had ik haar niet geloofd. Nog waarschijnlijker had ze me gewoon verteld dat ik vader zou worden, en gelukkig. Dan had ik haar nu kunnen opzoeken, haar kamertje kunnen binnenstappen en haar een emmer water in haar gezicht kunnen gooien. Die had ze ook niet zien aankomen!
Het zou zo gemakkelijk zijn iemand de schuld te kunnen geven. Of boos te kunnen zijn. Zou het ook helpen? Zou het de pijn verzachten?
Het zou zo gemakkelijk zijn te geloven in God, die mij zou kunnen bijstaan in deze moeilijke tijd. Zou het ook helpen? Zou het de pijn verzachten? Zou ik niet verschrikkelijk boos zijn op die god, die godverdomme niks deed toen ons dochtertje dood bloedde. Had hij ons over het hoofd gezien? Of had hij een rekening te vereffenen? Waar hadden we dit aan verdiend? Wat kan Lente in hemelsnaam gedaan hebben? Hoe kan hij een reden hebben gehad om twee mensen die zielsveel van elkaar houden zo blij te maken met de verwachting van nieuw leven, en zich dan negen maanden later te bedenken.
Een emmer water in zijn gezicht!
Nee, ik geloof niet in astrologen, waarzeggers en God. Dat ze samen een handdoek pakken, hun gezicht afdrogen, en zich diep schamen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Lieve Remi en Barbara,
Wat mooi en lief dat jullie dit voor Lente doen. Ik ben weer ontroerd en geraakt door jullie liefde en verdriet voor jullie dochter.
Barbara: Fijn dat ik je snel weer op school zie.
Remi: Ik maak me een beetje zorgen over je, doe het rustig aan!
Remi,
ik denk dat niemand zoiets ziet aankomen. Dan hadden ze hun maatregelen toch wel genomen.
Dat je niet gelooft in God, astrologie en helderziendheid wist ik al en ik kan me indenken dat je dit nu alleen maaar meer hebt. Hebben we het wel eens over gehad.
Ranfar heeft mij naar aanleiding van een vraag van mij ooit eens gezegd dat hij niet dacht dat God echt besliste van jij moet dood en jij en jij een jij mag blijven leven. Zou hij wel werk hebben.
En daar kon ik iets mee en sindsdien heb ik het ook niet meer als God's fout gezien.
En of een astrologe dit kan zien, ja misschien een hele goede met heel veel ervaring kan wel aan bar's horoscoop zien dat het een moeilijke bevalling wordt maar of ze ziet dat Lente dood zal zijn.... Ik in ieder geval niet. En Lente's horoscoop kan pas gemaakt worden nadat ze haar eerste adem heeft genomen.
En of iemand dit kan zien, weet ik niet wel dat sommige mensen meer dingen zien dan jij en ik. Maar wie je wel of niet moet geloven, lijkt me ook wel heel moeilijk.
Maar ik begrijp wel dat het makkelijker zou zijn als je iets of iemand de schuld kan geven.
Ik heb de eerste paar dagen ook nog wel gedacht dat mensen van wie het kindje zwaar gehandicapt was het toch minder moeilijk zouden hebben.
Tot iemand me zei maar het verdriet is niet minder en ik dacht zou ik minder gehouden hebben van Lente als ze gehandicapt zou zijn geweest? Natuurlijk niet, ze was altijd mijn mooie, lieve Lente gebleven.
Zelf heb ik die fout in eerste instantie erg bij de verloskundige en de gynocoloog gelegd, die hadden toch gestudeerd. Of hadden ze tijdens dat college net toevallig geen zin of tijd gehad? Tot Bar me heeft uitgelegd dat zij het niet als fout zag.
Maar nu denk ik eigenlijk de enige die je iets kunt blaimen is de regering. Die in plaats van zoals waar de Vasa Previa foundation al jaren voor strijdt om bij alle zwangere vrouwen een speciale echo te maken
dit niet doen want dat is het apparaat is te duur.
In Amerika doen ze het wel en is het sterftecijfer drastisch terug gelopen.
Zijn ze daar banger voor de schadeclaims die er uit voortvloeien?
Ik ben wel blij om iedere keer jullie lefde te merken.
Dat is voor mij het lichtpuntje in die donkere hemel.
Net zoals ik Lente ook zie.
Mieke
Lieve Remi en Barbara,
Ik heb het adres van de site van peter gekregen.
wat hebben jullie een prachtige dochter!!! Fij om zo even wat foto's te kunnen zien.
Ik vind het ontzettend ontroerend, vreselijk en hoopvol om te lezen hoe jullie je door deze moeilijke tijd heenslaan.
Lente heeft een mooie en onuitwisbare plek in ieders leven.
Dikke kus, Kim
Lieve Remi,
Omdat ik zó dicht bij jullie verdriet stond en sta, om het verlies van de kleine lieve Lente, heb ik op de site niet gereageerd (ik kon dat trouwens toen nog niet). Omdat jij mijn eigen kind bent, voelde ik je aan en zag en voelde je intense verdriet, dat er door je onmacht soms onredelijk uitkwam, maar dat mag en dat moest waarschijnlijk.
Je zette je zelfs af tegen andere gebeurtenissen, die eigenlijk niets met het overlijden van jullie Lente te maken hadden, maar juist daardoor ook, voelde ik je onmacht.
Op een "waarom-vraag" zul je nooit antwoord krijgen.
Jullie lief Lentetje, zou nu een half jaartje geweest zijn. Ik heb het tweede foto-album van jouw baby-tijd naar jullie gebracht, om jullie te tonen, hoe dat kleintje geweest zou zijn! Een guitig toetje en zeer ondernemend. Samen met jou Remi, heb ik daarin zitten kijken, tot we er beiden stil van waren. Toch zongen we een moment later van: "In the jungle".
Na het lezen van je gedicht van de pleister etc. was ik zeer ontroerd.
Toen ik "mooi" zei, op je vraag wat ik er van vond, stond ik te trillen op mijn benen. In een omarming kwamen we beiden tot rust.
Lieve kinders, ik houd van jullie.
Gooi maar niemand een emmer water in zijn gezicht, want wie weet wat die al meegemaakt hebben.
Zie dit maar als een zin van een ontroerde oma van Lente en moeder van jullie, maar tevens ben ik zielsgelukkig dat er een volgend babytje op komst is. Een dikke kus van "je ouwe moer" Toos.
Een reactie posten