Drie maanden geleden

Het is vandaag drie maanden geleden dat Lente geboren en gestorven is. Ik heb kort daarna van die dag een 'verslagje' gemaakt, omdat ik bang was dat je er later toch heel veel van vergeet.

Met 42 weken moesten we ’s ochtends komen, omdat ik ingeleid zou worden. Dat is nu 8 dagen geleden trouwens. We waren om 8.15 in het ziekenhuis. Ik werd rond half negen aan de CTG gelegd. Dat was de derde keer die week, dus we wisten inmiddels hoe dat werkte. En net als de vorige keren was alles goed. Mooie hartslag van rond de 150, bewegingen genoeg. Zo'n CTG duurt trouwens drie kwartier. De verloskundige nam ons mee en ik kreeg gel (prepadil) ingebracht. Dat was niet fijn. Ze moet toch even ‘wroeten’ en dat was te voelen ook! We kregen een kamer apart. Ik ging op bed liggen en voelde me niet zo lekker. De verloskundige zou om half twee komen om opnieuw te voelen. Ik werd ondertussen opnieuw aan de CTG gelegd om te controleren of alles goed bleef gaan, ook na de gel. Weer alles goed. We werden keurig in de gaten gehouden. Rond 11.00 uur kreeg ik toch echt de eerste weeën, hoewel ik toen nog twijfelde of het ze wel waren. Remi ging ze even later timen en opschrijven. Rond half één kwam de verloskundige al, eerder dan gepland. Ze voelde, maar er was nog geen ontsluiting. Ze voelde wel dat de baarmoedermond al soepeler was. Ook omdat ik al weeën had, hoefde ik niet voor de tweede keer gel te krijgen. Het onderzoek was behoorlijk pijnlijk. Ik voelde me ook misselijk worden en ik moest rond kwart voor twee overgeven. Even leek ik me wat beter te voelen en Remi greep dat moment aan om snel iets te eten beneden in het ziekenhuis. Hij nam zijn telefoon mee en zei snel terug te zijn. Hij was amper de kamer uit of ik voelde mijn vliezen breken. Althans, dat dacht ik te voelen. Toen ik keek (ik vond het heel spannend, want ik wist dat de bevalling dan echt begonnen was) zag ik echter dat het allemaal bloed was. Ik drukte op het knopje voor de zuster. Zij verschoonde snel mijn bed. Gelijk daarna verloor ik weer bloed. De zuster zette nu de CTG weer aan. Ik kreeg net een wee en wilde alleen maar krom liggen, op m’n zij. De zuster kon alleen maar een lage hartslag vinden en twijfelde of het de mijne misschien was. Ze polste mijn hartslag. Ze haalde de verloskundige erbij. Ze reden mijn bed naar de echokamer. Ik zei dat iemand op Remi moest wachten, omdat hij anders zou schrikken. Het leek alsof ze me niet hoorden. Er werd een echo gedaan, maar ik had veel pijn en kon moeilijk stil op m’n rug liggen. Het bed en de computer moesten allemaal gedraaid worden, ook vanwege dat extra bed in die kamer. De verloskundige kon ook alleen maar een lage hartslag vinden. Ik vroeg weer om Remi en nu ging de zuster hem halen. De verloskundige haalde de gynaecoloog erbij. Hij nam de echo over. Er werd overlegd en ik hoorde dat ze serieus en haastig klonken. Ik zag Remi en ik zei dat ik een bloeding had gehad. Remi stond er gespannen bij. De verloskundige vroeg of ik begrepen had wat er ging gebeuren. Ik zei van niet. Ze vertelde me dat ze een spoedkeizersnede gingen doen en dat we nu gelijk naar de OK gingen. Ik had veel pijn en vond het best dat ze gingen opereren. Ik dacht nog wel: “Ik wil niet dood, ik ben heel gelukkig.” Ik werd op een ander bed gelegd en ik weet nog dat ik heel veel mensen zag en dat iedereen bezig was om de operatie voor te bereiden. Er werd heel snel gewerkt, ze hadden haast. Ik zag Remi met opeens een wit pak aan en een muts op zijn hoofd. Ik zag dat hij zorgelijk keek. Ik wilde hem geruststellen en ik stak mijn duim naar hem op en ik kuste hem in de lucht. Ik dacht bij mezelf: “Oh jee, hij vindt operaties helemaal niks en nou zit hij hier. Bovendien ziet hij dat ik pijn heb. Ik zal even laten zien dat alles goed komt.” Ik kreeg een infuus en ik moest door een maskertje ademen. Ik had al 3 keer eerder een narcose gehad, dus ik wist wat er gebeurde. Ik vond het jammer dat ik weer zo suf zou zijn en zou slapen bij haar geboorte, maar ik had ook veel pijn en vond het heerlijk dat ik dat niet meer zou voelen. Ik hoopte wel dat ik weer wakker zou worden, want daar was ik niet zo heel zeker van. Gelukkig was er niet veel tijd om daar over na te denken.
Het volgende gedeelte heb ik niet meegekregen. Remi heeft mij dit allemaal verteld omdat hij overal bij stond.
De arts begon gelijk met snijden toen ik weggleed in een narcoseslaap. Een paar minuutjes later werd Lente uit mijn buik getrokken. Het ging heel snel allemaal. De navelstreng werd doorgeknipt en Lente werd doorgegeven aan de kinderarts. Ze werd in een soort glazen couveuse kastje gelegd en naar een andere kamer gereden. Daar werd ze er weer uitgehaald en ze kreeg plakkertjes op haar lichaam en ze begonnen met reanimeren. Ze kreeg een zuurstoffles over haar gezichtje en ze kreeg hartmassage. Dat ging er stevig aan toe. Iemand riep steeds het aantal minuten dat ze bezig waren. De arts riep om adrenaline. Dat werd twee keer, via een buisje in haar mond ingebracht. Na twaalf minuten stopten ze met reanimeren. Remi kreeg Lente in zijn armen. Het personeel van het ziekenhuis begon de spulletjes op te ruimen. Lente was overleden. Omdat ze nergens meer op gereageerd heeft, is ze blijkbaar tijdens de keizersnee overleden en was ze dus dood op het moment dat ze geboren werd. Het gevoel dat Remi had tijdens al deze momenten is niet te beschrijven. Een gevoel van enorme machteloosheid komt het dichtst bij. Iemand maakte gelijk foto’s. Remi staat er hartverscheurend huilend op met Lente in zijn armen. Lente ziet er uit als een prachtig en perfect baby’tje. Remi zat daar in die reanimatiekamer met Lente totdat iemand zei dat hij mee moest komen, omdat hij ‘daar toch ook niet kon blijven zitten’. Remi vroeg zich af waarom dat in godsnaam niet kon.
Lente werd naar onze kamer gereden en Remi liep er achter aan. De kamer was natuurlijk nog leeg, omdat ik met mijn bed nog op de OK was. Het hechten van mijn wond heeft zo’n 35 minuten geduurd. Daarna werd ik ook naar onze kamer gereden. Ik hoefde niet naar de verkoever, omdat we een kamer apart hadden.
Onderweg werd ik voor het eerst ‘wakker’. Ik vroeg gelijk: “Hoe is het met ‘r?” Iemand aan het hoofdeind van mijn bed zei: “Dat legt de dokter zo uit.” Toen zei ik: “Ja, maar hoe ís het met ‘r?!” Toen zei hij weer dat de dokter dat zo uit zou leggen. Ik weet nog dat ik dacht: “Joh, doe niet zo lastig en zeg gewoon dat het goed gaat en dan hoor ik de details straks wel.” Ik dacht er toen echt niet aan dat ze ook dood zou kunnen zijn. Ik werd de kamer ingereden en toen hoorde ik Remi gelijk zeggen dat het niet goed was. “Het is niet goed Bar”. Ik zei “Nee..”, nog half verdoofd van de narcose. En hij zei dat het helemaal mis was. Hij had Lente in zijn armen. Ik was te moe en had teveel pijn om op te kijken. Ik zag Remi wel even, maar viel gelijk weer in slaap. Ik begreep wel wat er gezegd werd. Steeds als ik wakker werd, besefte ik weer wat er aan de hand was. Ik wilde wakker blijven en het tot me door laten dringen, maar de narcose was sterker dan ik. Remi heeft zich in die eerste uren heel eenzaam gevoeld. Hij voelde al het verdriet in volle hevigheid, terwijl ik steeds wegzakte in een slaap.
Ik had veel last van enorm trillen. Mijn hele lijf schudde heen en weer in het bed. John, een man van de operatiekamer, die even bij ons zat, zei dat het van de narcose kwam en dat ik goed moest uitademen. Remi en hij hadden allebei een hand tegen mijn gezicht en schouder. Ik weet nog dat ik dat heel prettig vond en dat ik er rustig van werd. Als ik zo trilde deed dat veel pijn aan mijn wond. (Later op de avond, toen er bezoek was, ging ik ook steeds zo trillen zodra ik ging praten. Remi zei toen steeds dat ik me rustig moest houden en dat ik niet teveel mocht zeggen.)
Het was 14.47 uur toen Lente geboren werd. Ze woog 3190 gram en was 50½ cm lang. Ik was blij dat ze 50 cm lang was, want daar hoopte ik de hele tijd op. Ik had namelijk veel leuke kleertjes in die maat, terwijl sommige baby’s dat helemaal niet passen, omdat ze al wat langer zijn bij de geboorte. Achteraf gezien heeft ze die kleertjes natuurlijk alsnog niet gedragen, maar toch dacht ik toen: “Fijn, 50 cm, precies wat ik wou!”. De zusters hebben Lente gewassen en ze poepte ook nog, dus ze kreeg een luier om. Ze maakten afdrukken van haar handjes en voetjes en Remi maakte eerst foto’s en ging daarna helpen. Ze waren heel lief met haar bezig.
Pas rond half zes was ik ‘helder’ genoeg om samen met Remi te beslissen dat onze ouders ingelicht moesten worden. Ik zei dat hij alleen onze vaders en moeders moest bellen, en dat zij dan maar verder moesten bellen. Remi ging de kamer uit om te bellen. De zuster (Marianne) ging Lente aankleden. Ze vroeg me welke kleertjes ze aan moest. Ik legde haar uit wat ze uit de luiertas moest pakken. Heel zorgzaam kleedde ze Lente aan. Ze praatte ook heel lief tegen haar. Ik besefte op dat moment opeens dat mijn lieve kindje daar lag. Het was echt een ‘eye-opener’ dat iemand zo lief tegen haar aan het praten was. Vanaf dat moment drong er langzaam tot me door wat er écht aan de hand was.Niet veel later kwamen eerst Remi’s ouders en broer langs. Later kwamen mijn moeder, vader, tante, stiefmoeder, broer en zusje. Iedereen heeft haar vastgehouden. Ze staan ook met haar op de foto. Door de tranen van alle familie, kwamen bij mij ook pas de tranen los. In eerste instantie huilde ik niet vanwege mezelf, omdat het allemaal zo langzaam tot me doordrong. Eerst huilde ik omdat anderen zo verdrietig waren. Toen ze later allemaal weer weg waren (het was inmiddels al best laat, volgens mij) kreeg Remi ook een bed in de kamer en maakten we ons klaar voor de nacht. Lente had een koelbedje gekregen. De begrafenisondernemer had die gebracht tussen onze beide families door. Lente kwam naast mijn bed te staan. Ik had net genoeg puf om mijn arm op te tillen om haar te aaien. Ik wilde per se dat er een lichtje aan bleef. Ik was bang dat ik ’s nachts op de tast naar haar zou moeten zoeken. We kregen allebei een slaappilletje, maar ik heb de mijne niet gebruikt omdat ik toch nog heel slaperig was. ’s Nachts werd ik meerdere keren wakker, ongeveer om het anderhalf uur. Twee keer heb ik de zuster gebeld ’s nachts. De eerste keer rond een uur of twee omdat ik toen weer heel erg lag te trillen. Zodra ik echter op het knopje duwde ging het over. Toen realiseerde ik me pas dat het helemaal niet van de narcose kwam, maar van de spanningen. Die meneer heeft dat waarschijnlijk alleen maar gezegd om me te kalmeren en om me netjes te laten uitademen. Later wilde ik nog een keer water, daar mocht ik ook voor bellen. Ze waren heel lief voor me.

Lente direct na de reanimatie.