Gisteren zijn Remi en ik geïnterviewd door Omroep Zeeland. Het gesprek ging over Lente en over onze verwerking van haar verlies. Ik werd twee weken geleden gebeld met de vraag of ik mee wilde werken aan een item over bijzondere rouwverwerking. Via via was dit blog ter sprake gekomen en daar wilden ze wel een uitzending over maken. Ik zag het wel zitten en na overleg ging Remi ook akkoord. En gisteren was het dus zover. Hier in huis was de opname, gewoon op de bank. Het is een mooi verslag geworden, mooi voor ons om te bewaren. Mooi voor Lieven en Arwen om later terug te kijken. Het voelde goed om voor Lente nog iets te mogen maken. Ik vond het heel prettig om het zomaar opeens weer eens lekker over haar te hebben. Om over haar te vertellen aan mensen die ons verhaal nog niet kenden. Om herinneringen op te halen. Om haar te laten zien. En om weer een onderwerp te hebben om over te schrijven...
http://www.omroepzeeland.nl/nieuws/verwerking-overleden-dochtertje-weblog
vrijdag 21 oktober 2011
vrijdag 29 april 2011
Een nieuwe zus, een nieuwe boom en een superbroer
Weet je waarom we dit de Lenteboom noemen, Lieven?
Weet ik niet.
Hier zaten we met heel veel mensen om dag te zeggen tegen Lente toen ze wegging.
Oh. Waar ging ze naar toe?
Tja, dat weet ik niet...
Is tie weggelopen?
Nee, nee... ze is niet weggelopen. Ze was nog maar een baby. Ze kon nog niet lopen.
Oh. Waar is tie dan?
Ik weet het niet. Ze is doodgegaan.
Oh. Ging ze weglopen?
Nee hoor schat, dat deed ze niet hoor. Kom maar eens hier. Even met mama knuffelen.
Ja. Hoi mama...
donderdag 23 december 2010
Remi schrijft
Woensdag 22 december 2010
Dag lief meisje van me,
De boom is weg.
We hadden bloemen voor je meegenomen. We wilden ze onder de boom leggen. Toen we het veldje opliepen zag ik het. Omgezaagd. Verdwenen. Wat restte was een twintig centimeter hoge stronk. Het was moeilijk te zien onder zo’n dik pak sneeuw. Ik kon wel janken.
Nog net ervoor hadden je mama en ik het erover gehad hoe fijn het was dat we een plek hadden om naartoe te gaan. Een plekje speciaal voor jou, lief meisje. Om aan je te denken, om naartoe te fietsen. Een prachtige boom. Om onder te zitten. Om dan over je te vertellen. Ik loop dan met Lieven naar de boom en dan vertel ik over jou, zijn zus. Hij kent je al goed. Het is een schat van een jongen. Nu hij echt goed begint te praten, heeft hij het ook vaak over jou. Als hij met zijn telefoon speelt, dan belt hij met je. “Wie bel je, Lieven?” “Lente,” zegt hij dan. En als ik tegen hem zeg: “Ik hou van je,” dan zegt hij: “En van mama.” En wanneer ik dat beaam, dan zegt hij: “En van Lente!” “Ja, ook van Lente.”
De treurwilg was ook een plaats om tegen je te praten. Om je dingen te vertellen. Om je te zeggen hoeveel we je missen. Om bloemen onder te leggen. Om briefjes voor je achter te laten. We zaten eronder steeds op 22 mei. We legden dan een kleed, brandden een kaarsje, schreven briefjes en bonden die aan de bloemen. We legden alles tegen de stam aan en lieten het daar. Voor jou.
De boom is weg.
“Wat een leegte,” schreef mama vandaag op het kaartje. Ik had geen betere woorden. We hebben de bloemen op de stronk gelegd. We zijn er zelf nog even bij gaan staan, in een innige omhelzing. We beseften dat we ons in de ruimte bevonden waar voorheen de stam was. We hebben ook de denkbeeldige stam nog proberen te omarmen, met z’n tweeën. Wat normaal ook niet lukte. Wat een gigantische boom was het. Wat een pracht. En wat een plekje.
Daar, onder die mooie boom hebben we toen afscheid van je genomen. En bij elk bezoek voelde ik weer het beste de emotie van die dag. Andere mensen hebben een graf; wij hadden de boom. “Ik ben vandaag nog bij de boom geweest.”
We liepen altijd een grote ronde om de boom. De hangende takken reikten tot de grond en wij liepen dan langs de buitenzijde van die enorme kruin met onze armen wijd door de hangende haag heen. We lieten ons strelen door de bladeren. Aaien op ons gezicht. Ogen dicht. Ik voelde me dan altijd heel dicht bij jou.
Die cirkel liepen we vandaag ook. Door de sneeuw. Diepe sporen. Dikke tranen. Wat een kou.
De boom is weg.
Ik ben nu extra blij met de stekjes die ik van de treurwilg heb geknipt. We hebben nu ook een kleine versie bij ons in de tuin. Daar leeft hij nog. Daar staat hij. Al bijna twee meter hoog. De takken hangen naar beneden en deze zomer raakten ze de grond al. Het is een mooie boom. Het is een mooie troost.
We waren bij het crematorium voor een crematie (92 jaar, dat is pas een leven, dan hoor je pas afscheid te nemen), dus zonder Lieven. Ik zal deze vakantie snel met hem ook naar de boom gaan. Hij weet waar het is en ik hoop dat hij zich de boom kan blijven herinneren als hij groter wordt. Ik ben benieuwd of ze er iets voor terug planten. Er groeit vast wel weer iets moois. En zo niet, dan blijft het toch de plek waar we afscheid hebben genomen van jou, kleine meid.
Je krijgt er nu ook een zusje bij. We hebben het je al verteld bij het tafeltje met je foto’s. Mama is weer zwanger en eind maart wordt er een klein baby-meisje geboren. Het is heel spannend allemaal. We zullen haar over je vertellen, Lente. Je blijft altijd een speciale plaats houden in ons gezinnetje. En in ons hart.
We zullen altijd van je blijven houden.
Dag lief meisje van me,
De boom is weg.
We hadden bloemen voor je meegenomen. We wilden ze onder de boom leggen. Toen we het veldje opliepen zag ik het. Omgezaagd. Verdwenen. Wat restte was een twintig centimeter hoge stronk. Het was moeilijk te zien onder zo’n dik pak sneeuw. Ik kon wel janken.
Nog net ervoor hadden je mama en ik het erover gehad hoe fijn het was dat we een plek hadden om naartoe te gaan. Een plekje speciaal voor jou, lief meisje. Om aan je te denken, om naartoe te fietsen. Een prachtige boom. Om onder te zitten. Om dan over je te vertellen. Ik loop dan met Lieven naar de boom en dan vertel ik over jou, zijn zus. Hij kent je al goed. Het is een schat van een jongen. Nu hij echt goed begint te praten, heeft hij het ook vaak over jou. Als hij met zijn telefoon speelt, dan belt hij met je. “Wie bel je, Lieven?” “Lente,” zegt hij dan. En als ik tegen hem zeg: “Ik hou van je,” dan zegt hij: “En van mama.” En wanneer ik dat beaam, dan zegt hij: “En van Lente!” “Ja, ook van Lente.”
De treurwilg was ook een plaats om tegen je te praten. Om je dingen te vertellen. Om je te zeggen hoeveel we je missen. Om bloemen onder te leggen. Om briefjes voor je achter te laten. We zaten eronder steeds op 22 mei. We legden dan een kleed, brandden een kaarsje, schreven briefjes en bonden die aan de bloemen. We legden alles tegen de stam aan en lieten het daar. Voor jou.
De boom is weg.
“Wat een leegte,” schreef mama vandaag op het kaartje. Ik had geen betere woorden. We hebben de bloemen op de stronk gelegd. We zijn er zelf nog even bij gaan staan, in een innige omhelzing. We beseften dat we ons in de ruimte bevonden waar voorheen de stam was. We hebben ook de denkbeeldige stam nog proberen te omarmen, met z’n tweeën. Wat normaal ook niet lukte. Wat een gigantische boom was het. Wat een pracht. En wat een plekje.
Daar, onder die mooie boom hebben we toen afscheid van je genomen. En bij elk bezoek voelde ik weer het beste de emotie van die dag. Andere mensen hebben een graf; wij hadden de boom. “Ik ben vandaag nog bij de boom geweest.”
We liepen altijd een grote ronde om de boom. De hangende takken reikten tot de grond en wij liepen dan langs de buitenzijde van die enorme kruin met onze armen wijd door de hangende haag heen. We lieten ons strelen door de bladeren. Aaien op ons gezicht. Ogen dicht. Ik voelde me dan altijd heel dicht bij jou.
Die cirkel liepen we vandaag ook. Door de sneeuw. Diepe sporen. Dikke tranen. Wat een kou.
De boom is weg.
Ik ben nu extra blij met de stekjes die ik van de treurwilg heb geknipt. We hebben nu ook een kleine versie bij ons in de tuin. Daar leeft hij nog. Daar staat hij. Al bijna twee meter hoog. De takken hangen naar beneden en deze zomer raakten ze de grond al. Het is een mooie boom. Het is een mooie troost.
We waren bij het crematorium voor een crematie (92 jaar, dat is pas een leven, dan hoor je pas afscheid te nemen), dus zonder Lieven. Ik zal deze vakantie snel met hem ook naar de boom gaan. Hij weet waar het is en ik hoop dat hij zich de boom kan blijven herinneren als hij groter wordt. Ik ben benieuwd of ze er iets voor terug planten. Er groeit vast wel weer iets moois. En zo niet, dan blijft het toch de plek waar we afscheid hebben genomen van jou, kleine meid.
Je krijgt er nu ook een zusje bij. We hebben het je al verteld bij het tafeltje met je foto’s. Mama is weer zwanger en eind maart wordt er een klein baby-meisje geboren. Het is heel spannend allemaal. We zullen haar over je vertellen, Lente. Je blijft altijd een speciale plaats houden in ons gezinnetje. En in ons hart.
We zullen altijd van je blijven houden.
Kusje van je papa.
zondag 23 mei 2010
Drie jaar
Het is net na twaalven. Drie jaar geleden lagen we in het ziekenhuis, met z'n drieën. Lente op een koelbedje naast mijn bed, Remi aan mijn andere kant. Ik had geen slaappil nodig, moe van de narcose en de emoties. Ik wilde dat het lichtje boven de wastafel aan bleef. Ik was bang voor het idee dat ik 's nachts op de tast moest voelen naar bevestiging van onze nachtmerrie.
Het drong allemaal nogal moeizaam tot me door.
Ook vandaag was het bij tijd en wijle moeizaam. De meeste tranen zijn in de loop der tijd al gevloeid en ik wist niet of ik er nog wel over had. Ik voelde me verplicht me (extra) verdrietig te voelen en ik wist niet of het me zou 'lukken'. Nadat ik de doos met spullen had gepakt, begon ik te lezen in m'n zwangerschapsdagboekje. Daar stond onder andere het volgende in:
"Het idee dat ze in m'n buik zit is nog steeds moeilijk te bevatten. De bevalling en de periode daarna, als ze er net is, komen steeds dichterbij maar worden steeds enger en moeilijker voor te stellen. De 'losse dingen' zie ik wel goed voor me: een flesje geven, in bad doen, wandelen, dat soort dingen. Maar het feit dat ze er voor altijd is en ook altijd zal blijven, da's echt nog bizar."
Dat is natuurlijk erg raar om te lezen, achteraf. We hebben ook het uitgebreide fotoboek doorgebladerd. Die hele week wordt zo weer heel levendig (rare woordkeuze...).
Toen kwamen ook de tranen. Het verdriet. Het gemis. Het is nooit weg, maar je leert er zo goed mee omgaan dat het gewoon vreemd voelt om het weer 'op te roepen'.
We zijn naar de treurwilg gegaan. We hebben mooie roze bloemetjes uit de tuin neergelegd, een kaarsje ernaast gezet en alledrie een kaartje geschreven. Lieven heeft ook nog een van zijn rozijntjes neergelegd voor Lente.
Vanavond zijn we weer bij de Mug gaan eten. Gezellig, vertrouwd inmiddels, een fijne afsluiting van de dag.
Bedankt voor de bloemen, de kaartjes, de aandacht, de sms'jes, het meeleven.
Het drong allemaal nogal moeizaam tot me door.
Ook vandaag was het bij tijd en wijle moeizaam. De meeste tranen zijn in de loop der tijd al gevloeid en ik wist niet of ik er nog wel over had. Ik voelde me verplicht me (extra) verdrietig te voelen en ik wist niet of het me zou 'lukken'. Nadat ik de doos met spullen had gepakt, begon ik te lezen in m'n zwangerschapsdagboekje. Daar stond onder andere het volgende in:
"Het idee dat ze in m'n buik zit is nog steeds moeilijk te bevatten. De bevalling en de periode daarna, als ze er net is, komen steeds dichterbij maar worden steeds enger en moeilijker voor te stellen. De 'losse dingen' zie ik wel goed voor me: een flesje geven, in bad doen, wandelen, dat soort dingen. Maar het feit dat ze er voor altijd is en ook altijd zal blijven, da's echt nog bizar."
Dat is natuurlijk erg raar om te lezen, achteraf. We hebben ook het uitgebreide fotoboek doorgebladerd. Die hele week wordt zo weer heel levendig (rare woordkeuze...).
Toen kwamen ook de tranen. Het verdriet. Het gemis. Het is nooit weg, maar je leert er zo goed mee omgaan dat het gewoon vreemd voelt om het weer 'op te roepen'.
We zijn naar de treurwilg gegaan. We hebben mooie roze bloemetjes uit de tuin neergelegd, een kaarsje ernaast gezet en alledrie een kaartje geschreven. Lieven heeft ook nog een van zijn rozijntjes neergelegd voor Lente.
Vanavond zijn we weer bij de Mug gaan eten. Gezellig, vertrouwd inmiddels, een fijne afsluiting van de dag.
Bedankt voor de bloemen, de kaartjes, de aandacht, de sms'jes, het meeleven.
zondag 2 mei 2010
Mei
He lief Lentekind,
Het is weer mei. De prunus staat volop te bloeien voor het raam van Lievens kamer. Jouw kamer. Lievens kamer.
Op de tennis vroeg iemand hoeveel kinderen ik had. Twee, zei ik. Ik vertelde even over je. En ik zal straks eens bellen naar De Mug, om een tafel te reserveren voor je verjaardag. Het is weer helemaal de tijd van het jaar om voortdurend aan je te denken.
Het wordt wel steeds moeilijker om me te bedenken hoe anders ons leven bijna was geweest. Een dochter van 3. Volgend jaar ga je al naar school, had ik dan gedacht. Wat word je toch snel groot. Kijk toch eens mensen, ze was pas nog zo klein, een baby. En moet je haar nu zien! Ze kletst de oren van ons hoofd.
Maar lief Lentekind, jij bent gewoon nog steeds die prachtige baby waar we gelijk zoveel van hielden. Klein, mooi en zacht. Ook al word je deze maand geen drie, je bent niet minder hier.
Het is weer mei. De prunus staat volop te bloeien voor het raam van Lievens kamer. Jouw kamer. Lievens kamer.
Op de tennis vroeg iemand hoeveel kinderen ik had. Twee, zei ik. Ik vertelde even over je. En ik zal straks eens bellen naar De Mug, om een tafel te reserveren voor je verjaardag. Het is weer helemaal de tijd van het jaar om voortdurend aan je te denken.
Het wordt wel steeds moeilijker om me te bedenken hoe anders ons leven bijna was geweest. Een dochter van 3. Volgend jaar ga je al naar school, had ik dan gedacht. Wat word je toch snel groot. Kijk toch eens mensen, ze was pas nog zo klein, een baby. En moet je haar nu zien! Ze kletst de oren van ons hoofd.
Maar lief Lentekind, jij bent gewoon nog steeds die prachtige baby waar we gelijk zoveel van hielden. Klein, mooi en zacht. Ook al word je deze maand geen drie, je bent niet minder hier.
zaterdag 19 december 2009
Lievens kus voor zijn zus.
He lieve Lente,
Ik denk aan je. En ik wilde even een filmpje op je site zetten. Lieven weet namelijk precies waar je fotoboek ligt. Als ik vraag: "Waar is Lente?", dan loopt hij er naar toe. Op dit filmpje doet hij dat ook. Hij geeft dan altijd een kusje op jouw foto op de voorkant. Dit keer vallen er kaartjes uit het boek, die hij er zorgvuldig weer in stopt. Als het gelukt is, geeft hij het boek aan mij zodat ik er ook een kusje op kan geven. Daarom moest ik stoppen met filmen. Hij heeft het boek ook weer netjes terug op z'n plek gelegd en is lekker verder gegaan met spelen. Wat een lieve broer heb je toch!
Een kusje van ons allemaal!
Ik denk aan je. En ik wilde even een filmpje op je site zetten. Lieven weet namelijk precies waar je fotoboek ligt. Als ik vraag: "Waar is Lente?", dan loopt hij er naar toe. Op dit filmpje doet hij dat ook. Hij geeft dan altijd een kusje op jouw foto op de voorkant. Dit keer vallen er kaartjes uit het boek, die hij er zorgvuldig weer in stopt. Als het gelukt is, geeft hij het boek aan mij zodat ik er ook een kusje op kan geven. Daarom moest ik stoppen met filmen. Hij heeft het boek ook weer netjes terug op z'n plek gelegd en is lekker verder gegaan met spelen. Wat een lieve broer heb je toch!
Een kusje van ons allemaal!
vrijdag 28 augustus 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)
